Κεφαλονιά. Ένα ζεστό πρωινό του Αυγούστου. Ξεκινάμε αποφασισμένοι να περιπλανηθούμε σε μέρη άγρια, εκεί που η φύση στέκει μόνη και αγέρωχη μακριά από τις γκρίζες πατημασιές της πόλης και του αστισμού. Απομονωμένα από τα επίμονα τουριστικά βλέμματα, σε μέρη ξεχασμένα και ερημικά μα τόσο όμορφα...

Παρέα μ' ένα χάρτη και μ' ένα μπουκάλι νερό ανεβαίνουμε, ανεβαίνουμε συνεχώς, χωρίς να ξέρουμε πού ακριβώς πηγαίνουμε. Μας φτάνει που νιώθουμε τον καθαρό αέρα της Φύσης να μας διαπερνά τα πνευμόνια. Μας φτάνουν οι μυρωδιές του βουνού και το ανέμελο θρόισμα των φύλλων. Μας αρκεί που μοιραζόμαστε αυτές τις μοναδικές στιγμές με λίγους αλλά αληθινούς και πιστούς συντρόφους. Όταν φτάνουμε στην κορυφή, εκεί που το μάτι ταξιδεύει ανάμεσα στο πράσινο του βουνού, το γαλάζιο του ουρανού και το τιρκουάζ της θάλασσας γεμίζουμε με ανείπωτη ικανοποίηση. Έχουμε γίνει ένα πιά με την Φύση. Ατενίζοντας την περήφανη Γή του Οδυσσέα, χαιρετώντας τον Ανίκητο Ήλιο, δίνουμε τον δικό μας μοναδικό Όρκο.

ΤΙΜΗ ΜΑΣ Η ΠΙΣΤΙΣ!